Ogrodologia

Zarys historii zielonych dachów

Instalacje zieleni na dachach i tarasach sięgają swoją historią VII wieku przed naszą erą. W tym czasie, na polecenie babilońskiego władcy Nabuchodonozora II, powstały słynne wiszące ogrody Babilonu.

Sięgały 120 metrów szerokości i długości, a ich wysokość szacuje się na 25 metrów. Tarasy izolowane były warstwami smoły i ołowiu, a żeby utrzymać rośliny w tak trudnych warunkach stosowano nawadnianie. Systemem bloków woda była transportowana na najwyższe tarasy, skąd spływała i nawadniała niżej umieszczone rośliny tworząc kaskady i fontanny. Dzięki niezwykłemu wrażeniu jakie musiały robić na przybyszach oraz myśli technicznej przy ich tworzeniu zaliczono to dzieło do siedmiu cudów Świata.

Inspiracje do tworzenia współczesnych zielonych dachów można też czerpać z historycznych zabudowań Islandii. Jeszcze w XX wieku można było spotkać na wyspie domy wybudowane według dawnych technologii. Wykorzystując kamienie, torf i darń budowano domostwa, które przypominały swoim wyglądem ziemianki. Konstrukcja dachu opierała się na właściwym jego nachyleniu, co zapewniało odpowiednio szybki spływ wody w trakcie opadów i tym samym szczelność. Spadek jednak nie mógł być zbyt duży, ograniczałoby to zdolność sorpcji wody i wysychanie darni co też miałoby swoje konsekwencje w szczelności.

Przez ostatnie stulecie obserwuje się wzrost zainteresowania zielonymi dachami.
Już w 1930 roku powstał najbardziej rozpoznawalny zielony dach, zainstalowany na Rockefeller Center w Nowym Jorku. W Niemczech przeszło 10% powierzchni dachów miast pokryta jest zielenią. Le Corbusier uczynił ogród na dachu punktem programowym nowej architektury. Autor ten twierdził, że ogród na dachu będzie ulubionym miejscem przebywania mieszkańców budynku.

Prace niemieckiego architekta profesora Hansa Luz oraz jemu podobnych z Japonii, Kanady i USA pozwoliły dostrzec nie tylko krajobrazowe zalety tego typu założeń. Ekonomiczne korzyści jakie niosą za sobą takie inwestycje przyczyniły się do zainteresowania tym zagadnieniem władz dużych aglomeracji borykających się ze skutkami niedostatku zielonych terenów w granicach miasta. Sformułowany w grudniu 2000 roku "The Tokyo Plan 2000" zakłada zwiększenie ilości terenów zieleni w mieście z 29% istniejących w 1998 roku do 32% w 2015 roku. W podobnej intencji powstał projekt "Earth Pledge 2005" nakładający na architektów miasta Nowy Jork obowiązek tworzenia zieleni (minimum 20% wielkości dachu) na nowo powstających budynkach, których powierzchnia przekracza 1000m².